در کلاس ادبیات معلم میگوید فعل رفتن را صرف کن ...رفتم...رفتی..رفت..

ساکت میشوم و میخندم خنده ام تلخ میشود

 استاد داد میزند خب ادامه بده..

و من میگویم بتراش ای سنگ تراش..

سنگی از معدن درد بهر مزارم بتراش

روی سنگ قبر من عکسی از چهره ی زیبای نگارم بتراش 

بنویس ای سنگ تراش عاقبت شدم فداش...

بنویس تا عمرمو دادم براش

روز آشناییمون رو تن درخت بید یار بی وفای من

 عکس دوتا دل رو کشید

گفت یکی از اون دلا فدای اون یکی بشه...

عاقبت کشت دلمو تا که به آرزوش رسید 

رفت و رفت و رفت  عاقبت با رفتنش دلم شکستـــــــــــــــــ...